Deze nacht is de wind weer aardig tekeergegaan. Maar als "compensatie" kregen we een ontbijt voorgeschoteld zoals we nog maar zelden gehad hebben tijdens een road trip. Werkelijk alles was er voorzien van allerlei soorten kazen en vlees, over diverse eiergerechten tot en met prosecco. Daarnaast uiteraard nog de gewone zaken, zoals diverse thees, confituren, heerlijke bro(o)d(jes)en enz...
We vertrekken er opnieuw met een stralend blauwe lucht en rijden door een schitterend landschap ineens door tot Vik waar we tanken en broodjes kopen voor de middag.
We besluiten om nog eens langs Dyrhólavegur te rijden voor wat luchtbeelden en we zien er ook een soort zwanenballet waarbij het opvalt dat ook deze dieren niet opgewassen zijn tegen het bijzonder gladde ijs...
Eergisteren konden we hier amper blijven rechtstaan om een foto te nemen, maar vandaag is het, zelfs boven op de kliffen, zo goed als windstil. Wat is dat hier toch inderdaad een raar klimaat...
Boven is er nog iemand met een drone aan het vliegen, een klein exemplaar met ook een piepklein cameraatje ingebouwd. Net als we uit de auto stappen zegt mijn zoon "ja, die heeft een fly-away", en inderdaad, we zien de drone oncontroleerbaar wegvliegen. Net voor de dieperik valt hij ineens uit de lucht en knalt op de grond. We gaan uiteraard met de man praten en zien dat zijn drone klaar is voor de vuilbak. Wat we echter ook zien is een gsm-zendmast op zowat 50m van waar we staan. En dat is nu net geen goed idee om precies dáár met een toestel bezig te zijn dat gecontroleerd wordt door radiogolven...
Volgende stop is de gletsjer Sólheimajökull. Hier wordt er heel wat aan glacier walking gedaan, altijd onder begeleiding uiteraard. Op deze gletjser werden ook opnames gemaakt voor de succesfilm Interstellar.
Enkele dagen geleden was het verschrikkelijk weer bij de Skógafoss watervallen, maar vandaag is het nog altijd volle zon en we besluiten om deze stop nog eens over te doen. Volkomen terecht overigens want het levert heel mooie foto's op, regenbo(o)g(en) incluis. We maken ook hier luchtbeelden (later te zien op Aerialshots) en gaan nog eens helemaal naar boven tot op het uitzichtplatform.
Hier nemen we ook onze lunch terwijl we zien dat de lucht langzaam begint dicht te trekken richting westen, waar wij naartoe moeten.
We komen opnieuw langs de Seljalandsfoss die we heel goed zien vanaf de Ring Road 1.
We rijden langs de vrij recente kustweg 427 naar de Blue Lagoon, een plek die in elke toeristische folder van IJsland voorkomt. Onderweg krijgen we echter opnieuw te maken met een bijzonder hevige sneeuwstorm waardoor het zicht uitermate beperkt wordt. Nauwelijks een kwartier later is het echter weeral blauwe lucht en zien we andermaal een totaal ander landschap door de nieuwe sneeuwval.
De Blue Lagoon bevindt zich midden een lavaveld en is ontstaan uit geothermisch verwarmd zeewater. Het water in de spa is afkomstig uit diepe gaten, die zich op 2000 m diepte bevinden. Het hete water wordt eveneens gebruikt om de nabijgelegen, milieuvriendelijke krachtcentrale van warmte-energie te voorzien. Deze plek heeft een dermate blauwe kleur dat het heel dikwijls vergeleken wordt met de kleur van een bekend merk sportdrank. De kleur ontstaat door de hoge temperatuur, waardoor mineralen en sulfer in het water opgewarmd worden.
Het water heeft op de plekken waar gezwommen mag worden een gemiddelde temperatuur van 40 graden Celsius. Volgens de IJslanders heeft het mineraalwater een heilzame werking.
De Blue Lagoon lijkt op het eerste oog op een IJslands natuurverschijnsel, maar schijn bedriegt, het is namelijk gemaakt door de IJslanders zelf. De Svartsengi krachtcentrale pompt geothermisch water omhoog van diep onder de grond en zorgt zo voor heerlijk heet water. Het opgepompte water wordt in eerste instantie gebruikt voor de opwekking van warmte en elektriciteit terwijl de restwarmte gebruikt wordt om de Blue Lagoon te verwarmen.
De Blue Lagoon werd geopend in 1991 en is sindsdien een razend populaire toeristische attractie. Ieder jaar wordt de locatie bezocht door zo'n 400.000 toeristen.
Er staan nog 2 stops op het programma: de Gunnuhver warmwaterbron en de "Brug over 2 continenten".
Als we de dirt road opdraaien naar Gunnuhver ziet die er niet bepaald goed uit door de recente sneeuwval. We zien echter op zo'n 1,5 km de stoom uit de grond komen, ver is het dus niet.
Sommige plekken zijn ook volledig sneeuwvrij, maar dan ineens, na zowat 800m rijden zitten we compleet, maar dan ook echt volledig vast. Van de ene seconde op de andere. Het is echter een kleine, korte helling omhoog, dus achteruitrijden zal wel geen probleem zijn. Maar nee hoor, er is totaal geen beweging meer in de auto te krijgen. Mijn zoon stapt uit en probeert of het lukt als hij achteruit helpt duwen, maar ook dan beweegt de auto geen centimeter.
Ok, nu komt, hopelijk, de dirt road ervaring van pas...en de vaststelling dat een AWD géén 4WD is. We stellen immers vast dat enkel het rechter voorwiel én het linker achterwiel worden aangedreven. Ik zie een knop op het dashboard die aangeeft dat het differentieel kan vastgezet worden, waardoor dus wel degelijk de 4 wielen zouden aangedreven worden. Maar, in tegenstelling tot bij onze échte 4x4 Land Rover Defender, verandert dit niets aan het aantal wielen dat aangedreven wordt. Bizar. En...jammer genoeg staat die Defender thuis in onze garage...
Volgende stap: de pakken sneeuw rond de wielen verwijderen en er de rubberen vloermatten proberen onder te schuiven. We kunnen die echter bijlange niet diep genoeg duwen en dus gaan we over tot de volgende, én laatste optie: de auto opkrikken en zo de matten onder de wielen schuiven. Daarvoor moeten we echter nog heel wat sneeuw wegnemen want ik heb, in de breedte, totaal geen plaats om de krik omhoog te draaien.
We besluiten ineens alles in de strijd te gooien: beide aangedreven wielen hoog genoeg opkrikken om er de rubberen matten te kunnen onderschuiven. Als dat éénmaal gedaan is helpt mijn zoon opnieuw om achteruit te duwen, maar nee hoor, totaal geen beweging in de auto.
Ondertussen is het ook opnieuw hevig beginnen sneeuwen en we besluiten om eerst wat te schuilen in de auto.
Men zou toch denken dat er iemand zou moeten langskomen, ofwel naar de bron toe, ofwel er van weg, maar nee hoor...
Als de sneeuwstorm na zowat 10 minuten gaan liggen is, gaan we nog eens naar de onderkant van de auto kijken en dan wordt het duidelijk waarom er totaal geen beweging in te krijgen is: het chassis rust gewoon op de sneeuw. We zijn blijkbaar van het ene op het andere moment in zo'n diep pak sneeuw terechtgekomen. Het bizarre is dat we zo'n 10 meter verder opnieuw de lavagrond zien, daar ligt dus amper sneeuw.
Nu weten we zeker dat we er op eigen kracht niet uitkomen. Anders dan in het Zuidwesten van de VS is er hier wél gsm-bereik en we doen beroep op de app "112 Iceland" (bedankt voor de tip, Hans (y)). Dat is een app waar je door het indrukken van 1 knop jouw gps-cöordinaten opgeslagen worden in een centrale en "in wacht" gezet worden. Als je dan écht problemen hebt, bel je via de andere knop het noodnummer.
Ok, daar dan maar beroep op doen zeker? Alles loopt goed, ik krijg een vriendelijke man aan de lijn die ook nog eens heel goed Engels spreekt. Ik zie ons binnen een half uur al in het hotel zitten, totdat hij mij het volgende zegt: "I'm sorry but our emergency team is not in the area for the moment, you will have to look for a solution yourself...". Tja, is dat balen zeg. Wat nu?
Volgende stap dan maar: vermits we niet zo ver van de verharde weg zijn, besluit ik om er naartoe te stappen. Mijn zoon blijft in de wagen voor het geval er toch iemand uit de andere richting (de waterbron) zou komen.
Niettegenstaande het een normale doorgangsweg is, komt er in het eerste kwartier geen kat langs, tot...ineens de kleinst mogelijke auto langskomt...
We hebben hier de afgelopen week niets anders gezien dan superjeeps, zoals compleet verbouwde Defenders met banden van zowat een halve meter breed en zo hoog dat ze een afzonderlijk trapje bij hadden om in te stappen, maar...waar zijn die allemaal net nu we er zo één nodig hebben...?
In de auto 2 meisjes van rond de 20-25 die heel vriendelijk zijn en direct een vriend opbellen die met dergelijk super 4x4 rijdt en die dol is op wat actie. Nou, dat kan niet misgaan toch?
Maar...ik zie haar gezicht veranderen en het verdict luidt: hij durft niet komen omdat hij teveel gedronken heeft. Tja...
Hij heeft haar echter wél een telefoonnummer gegeven van iemand die soms sleepdiensten doet. Die zou uiteraard niet gratis komen.
We staan nog wat te overleggen en dan komt er een gigantische bus aangereden die dan ook nog eens van plan is om die dirt road in te draaien.
De chauffeur ziet mij staan en stopt direct. Dat kan ook niet anders vermits ik, midden de weg, sta te molenwieken.
Het blijkt een bus te zijn die op weg is met tieners van een internationale school uit de buurt van Birmingham en dus ook naar de warmwaterbron wilden.
Ik zeg hem dat dit niet zal lukken, enerzijds omdat de weg zo slecht is (misschien had de bus er met de grote wielen wél door gekund) en anderzijds omdat onze auto gewoon de volledige "weg" blokkeert.
Er wordt wat overlegd en ze vragen of het zou helpen als ze met een aantal jongeren zouden proberen om onze auto te liften en achteruit te duwen. Nou, we kunnen het maar proberen.
En dan, bij onze auto, begint mijn zoon te denken dat hij hallucineert, want niet enkel ikzelf doem terug op in de verte, maar ook nog eens zo'n 15-tal anderen...
De jongeren, zowel meisjes als jongens, zijn van bijzonder goede wil en doen echt alles wat ze kunnen, maar er komt niet de minste beweging in de auto. Eén van hun begeleiders ligt zelfs op zijn buik in de sneeuw om te proberen de sneeuw te verwijderen, maar ook dit is een onbegonnen zaak en haalt uiteindelijk niets uit.
We besluiten dan maar om opnieuw naar de bus te gaan en te vragen dat de chauffeur die "takeldienst" opbelt. Niet echter vooraleer we een groepsfoto gemaakt hebben met die sympathieke bende.
Zo gezegd, zo gedaan en na zowat 15 minuten zijn we terug bij de bus. De chauffeur doet zijn verhaal en weet mij te vertellen dat de brave man er na zowat een halfuur zal zijn.
Nadat we nog iedereen van harte bedankt hebben, zwaaien we hen uit en gaan terug naar de auto.
En inderdaad hoor, na een halfuur komt er een Toyota Landcruiser aangereden. Dan blijkt nogmaals dat een 4x4 heel wat anders is dan een AWD. Hij draait gewoon in de diepe sneeuw en komt achteruit naar mij gereden. Er wordt een gigantisch touw vastgemaakt aan de haak van onze auto.
Tip: zowel in de vóór- als áchterbumper zit meestal een cirkelvorming inzetstuk. Dat kan ingedrukt worden en daarachter zit ofwel een haak, ofwel een stuk waarin draad getrokken is. Daarin draait dan een grote haak die meestal in de koffer zit bij de sleutels bij het reservewiel.
Gelukkig hebben we die haak er al op voorhand opgedraaid zodat we daar alvast al geen tijd meer mee verliezen.
Ik zet de auto in achteruit en zodra ik voel dat het touw strak staat, geef ik wat gas bij. En direct, maar dan ook écht direct, ben ik los uit de sneeuw.
De man blijft nog wachten totdat ik gedraaid ben, wat niet evident is vermits de weg amper breder is dan een auto en ik dus niet anders kan dan in de diepe sneeuw te draaien. Dat loopt echter heel vlot en dan is het tijd voor de afrekening. De meisjes hadden mij gezegd dat het 10.000ISK zou kosten (zo'n €70), maar de brave man zegt 20.000ISK. Blijkt nu dat niet hij met die dames gesproken heeft, maar dat dit zijn broer was. Ok, telefoontje dan maar naar zijn broer. Ik begrijp er uiteraard niets van, maar hij zegt mij tenslotte 12.000ISK. Ik weet dat ik nog 14.000ISK in cash heb en besluit hem maar ineens alles te geven, morgen heb ik het toch niet meer nodig en op die overige 2.000ISK zou ik toch redelijk wat verliezen bij het inruilen. Dan maar beter aan die hulpvaardige, vriendelijke man geven.
Het is uiteindelijk 20u30 als we richting hotel kunnen rijden. De stop bij de "brug over 2 continenten" stellen we, begrijpelijk, uit tot een volgend bezoek.
Mijn zoon vertelt mij ondertussen dat hij van de nood een deugd gemaakt heeft en te voet naar de warmwaterbron geweest is, terwijl ik naar de verharde weg stapte. Op die manier hebben we gelukkig toch nog beelden van Gunnuhver.
Laatste vraag voor vandaag: waar gaan we vanavond eten?
Die wordt opgelost als we, op zowat 5km van het hotel, zowaar een Subway zien.
Als dát geen bruggetje is naar onze volgende reis vanaf 30 juni: Alaska!
Het weer: 's morgens stralende zon bij volledig blauwe lucht, hoe later op de dag hoe heviger de sneeuwstormen. -2°C tot +2°C.
Overnachting in Hotel Berg
Aantal gereden km: 364
Geen opmerkingen:
Een reactie posten